“ဘုန္းႀကီးေတြ ဘာေၾကာင့္ ေတာ္ျပီး ရဲရင့္ၾကသလဲ”
ဒီေခါင္းစဥ္ေလး ဖတ္ျပီးရင္ ေအာက္ပါပုံေလးကို
ရင္ထဲစဲြသြားေအာင္ အရင္ၾကည့္ေစလုိပါသည္။ အေသအခ်ာ သုေတသနျပဳထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိဘာသာေလ့လာသုံးသပ္မိတဲ့
အေၾကာင္းေလးပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္စြာကဲြလဲြခြင့္ ျငင္းပယ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ကဲ ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္။
ဘုန္းၾကီးဆိုတာ ဘုရားမ်ိဳး။ ဘုရားကစ သံဃာေထာင္ေနာက္လုိက္ေမြးလို႔
ဘုရားမ်ိဳးလို႔ေျပာတာပါ။ ဘုရားဆိုတာ ရွင္ဘုရင္မ်ိဳး။ ဒီရွင္ဘုရင္မ်ိဳးကိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ကေန
ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္ ေနာက္ဆုံး မင္းတုန္းမင္း၊ သီေပါမင္းတို႔အထိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီး၀တ္ရင္
ေစ်းမက်ေသးဘူး။ ကိုရင္ ဦးဇင္းေစ်းေကာင္းေသးတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ “မေကာင္းေက်ာင္းပို႔”
ဆိုတဲ့ စကားေတြသုံးလာၾကျပီ။ နင့္ဒီေလာက္ပ်င္းေနတာ ဘုန္းၾကီးသာ ၀တ္ပါဟယ္။ က်န္းမာေရးမေကာင္း
ဘာမွမလုပ္နုိင္မွေတာ့ ဘုန္းၾကီးတာေအးေရာ။ တစ္ေယာက္ထဲ လူပ်ိဳၾကီး မုဆိုးဖိုေတြလည္း ဘာမွမွ
သံေယာဇဥ္တြယ္စရာမရွိသာ ဘုန္းၾကီး၀တ္ေအးေရာ စသျဖင့္ သာသနာကို အထင္ေသးလာတဲ့ ေလသံေတြေပၚလာတယ္။
သာသနာဟာ စြန္႔ပစ္ခံေနရာ ျဖစ္လာတယ္။ (တကယ္ေတာ့ အဲလုိထင္သူေတြဟာ ရယ္ခ်င္စရာပါပဲ။ သနားစရာသတၱ၀ါလို႔ေတာင္
မေျပာခ်င္ဘူ။ ဟားခ်င္စရာလူေတြလုိ႔႔ေတာင္ေျပာလုိက္ခ်င္ေသး။ လြယ္မယ္ထင္ရင္ ဘုန္းၾကီး၀တ္ျပီး
ဘုန္းၾကီးတန္းတူေအာင္ ၾကိုးစားၾကည့္ေလ။ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရင္ နားကားသြားမယ္။ ျပာေတာက္သြားမယ္)
ေနာက္တစ္မ်ိဳး
ပုိက္ဆံနဲနဲရွိသူ စည္းပြားေရးေျပလည္တဲ့ သူေတြက်ေတာ့ သကၤန္း၀တ္ခ်င္တဲ့ သူတို႔သားကို
ေနာက္က်မွ မျမဲဘဲ လူထြက္လာရင္ “နတ္အိုးကဲြ” ျဖစ္မွာစိုးလို႕တဲ့။ ဆယ္တန္းေလးေအာင္မွ
၀တ္ပါ့လားဆိုျပီး တားၾကေသးတယ္။ တားေကာင္း မတားေကာင္းမေျပာေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကိုသာစဥ္းစားၾကည့္ၾကေပေတာ့။
အမ်ားစုကေတာ့ သာမေဏဆိုတဲ့ ကိုရင္ဘ၀ကို ရွင္ျပဳျပီးတဲ့ကာလမွစျပီး
အျမဲ၀တ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ၁၀ ပတ္၀န္းက်င္ေပါ့။ ဒီထက္ငယ္တာလဲရွိသလို။ နဲနဲၾကီးတာလည္းရွိတတ္တယ္။
မိဘေတြကေန နဲနဲခဲြေနတတ္တဲ့ အရြယ္ေလးေပါ့။ ဒီေနရာက စျပီး စဥ္းစားၾကရေအာင္။
ဆယ္နွစ္ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ အိမ္မွာဆို ဘာမွသိပ္လုပ္စရာမလုိေသးဘူး။
မိဘအရိပ္ေအာက္မွာ ေအးေဆးေနလို႔ရေသးတယ္။ မိဘေပးတာစား၊ မိဘေပးဆင္တာ၀တ္၊ မိဘလိမ္းေပးတဲ့
သနပ္ခါး ေခါင္းကေလ့ေမာ့ခံေပးယုံပဲ။ ေအးေဆးပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသကၤန္း၀တ္သြားရင္ No
father, no mother -အေဖ မရွိ။ အေမမရွိ။ only teachers- ဆရာေတြပဲရွိတာ။ ဆရာကေတာ့ ဘာေပၚသလဲမေမးနဲ႔။
ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ကအစ သကၤန္းမ၀တ္တဲ့ ေက်ာင္းသားၾကီးေတြအထိ၊ သကၤန္း၀တ္ျပီးတဲ့ ကိုရင္ငယ္ေလးေတြအထိ
သူ႕ဆရာေတြခ်ည္းပဲ။ ဟဟ။ သူက အားလုံးမ်က္နွာၾကည့္ေနရေတာ့တာ။ ဘယ္မလဲ မိဘမ်က္နွာ။ သူေဌးသား
ဆင္းရဲသား သိပ္မကြာေတာ့ဘူး။ ၀ါၾကီးတဲ့ သူဟာဆရာၾကီးပဲ။ ဘုန္းၾကီးကိုရင္ေတြဘ၀က သိပ္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာ။
အဲဒီအခါ သူက သူ႕အားကိုသူကိုးရေတာ့တာ။ သူအားကိုးတာ သူကိုယ္တုိင္ရပ္တည္နုိင္ဘို႔မဟုတ္ဘူး။
သူမ်ားနဲ႔မွီျပီး ရပ္တည္နုိ္င္ဘို႔။ ဒီေတာ့ သူက ဘာရွာရသလဲဆိုေတာ့။ အားကိုးရွာရေတာ့တာ။
ဒီေက်ာင္းမွာ ဘယ္သူဆရာၾကီးလဲ။ ဘယ္ေက်ာင္းသား ဆရာၾကီးလည္း။ သူ႕ဘာသာရွာေဖြစဥ္းစားျပီး
သူခ်ဥ္းကပ္ရေတာ့တာ။ မ်က္နွခ်ဳိေလးေသြး။ ပါတဲ့ ရွိတဲ့ ထန္းလွ်က္ေလး ခ်ဳိခ်ဥ္ၾကံသကာေလးေပးျပီး
သူမ်က္နွာခ်ဳိေသြးရေတာ့တာ။ အစြမ္းအစက အဲဒီက စတာ။ အားကိုးရာကို သူ႕ဘာသူရွာလာေတာ့တာ။
မၾကိုက္လည္း ေအာင့္ခံ။ ေအာင့္ေပါင္း။ ညစ္လည္း ခံ။ ဒီမွာ ေလာကဓံေတြက စျပီ။ မေနနုနိင္
ငိုျပီးထြက္သြားရုံပဲရွိ။
ဒီေတာ့
သူက သူအားကိုးသူနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းရသလို၊ က်န္တဲ့ သူေတြနဲ႔လည္း တည့္ေအာင္ေပါင္းရေတာ့တာ။
ကိုယ့္ရွိတာေလးေတြ မွ်ေ၀ေပးရသလို၊ အမႈိက္လည္း အမႈိတ္က်ဳံးစတဲ့ သူမ်ားတာ၀န္ေတြလည္း သူက
မ်က္နွာရလာေအာင္ ၀ိုင္းထမ္းေပးရေတာ့တာ။ အဲဒီအခါ သူ႕သႏၱာန္မွာ တာ၀န္ယူစိတ္ေတြ၊ တာ၀န္ထမ္းစိ္တ္ေတြ၊
အမ်ားနဲ႔ေနတတ္တဲ့ စိတ္ေတြတုိးလာတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ကိုရင္ၾကီး ေက်ာင္းသားၾကီးေတြက ေဘးကေနေျမွာက္ေပးလို႔
ကိုယ္နဲ႕ရြယ္တူေကာင္တို႔၊ ကိုယ့္ထက္နဲနဲၾကီးသူေကာင္တို႔နဲ႕ ေၾကာက္ေပမယ့္၊ အနာခံျပီး
ဖိုက္တင္ပေလးရျပန္ေသး။ အဲဒီမွာ ဒီေကာင္က နဲနဲ ဇေတြတက္လာျပီ။ အဲလုိနဲ႔ သူက တစ္၀ါ နွစ္၀ါ
(တစ္နွစ္၊နွစ္နွစ္) စသည္ေနျပီးရင္ေတာ့ သူက ေတာေက်ာင္းမွာ ဆရာၾကီး အဆင့္ျဖစ္လာျပီ။ ဒီေတာ့
သူက စီမံကြတ္ကဲလာေတာ့တာ။ အမိန္႔ေပးလာေတာ့တာ။ ဘယ္သူဘာလုပ္။ ဘယ္အိမ္ဆြမ္းပို႔။ ဆြမ္းယူစသည္ျဖင့္ေပါ့။
အဲဒီလို ေက်ာင္းကေက်ာင္းသားေတြ ကိုရင္ေတြက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဒူေပဒါေပ ခံ က်င့္ေနၾကတဲ့
အခ်ိန္မွာ ရြာထဲက ကေလးေတြကေတာ့ အေဖအေမမ်က္နွာနဲ႔ ခ်ြဲေကာင္း ႏြဲ႔ေကာင္းတုန္း။ မိဘအရိပ္ေအာက္ေနလို႔ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္ေလးေတြေပါ့။
ေက်ာင္းကကေလးေတြကေတာ့ ပုံထဲကအတိုင္း ျပန္ၾကည့္လိုက္၊
ကိုယ့္ေခါင္းကိိုယ္ရိပ္၊ ကိုယ့္သကၤန္းကိုေလွ်ာ္ျပီး၊ ေနရတာဆိုေတာ့။ ေခါင္းမွာ ဒစ္ေခ်းေတြနဲ႔
ဗလပြ။ သကၤန္းကလည္း ေခ်းေတြ အထပ္ထပ္။ ကိုရင္ဒစ္ေခ်းေလးေတြေပါ့။
ေဟာ
အေၾကာင္းသင့္လို႔ ေနာက္တစ္ဆင့္တက္ေတာ့မယ္။ ျမ်ိဳ႕တက္စာသင္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက
ဘာမွမစဥ္းစားဘူး။ ျမ်ိ႕လား ဘာျမိဳ႕လည္း မစဥ္းစားဘူး။ ဘယ္သူေတြနဲ႔လည္း မစဥ္းစားဘူး။
ဆရာဘုန္းၾကီးထားရာေနၾကမွာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔က ေျခတၾကြၾကြနဲ႔။ ေဘာလုံးသမား အသစ္ကေလးေတြလားၾကလုိ႔။
ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္နဲ႔ ကူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူကလည္း အိမ္နဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔ကူး။ အရပ္ထဲက ေဆြမ်ိးမိဘေတြကလည္း
နဲနဲအသိအမွတ္ျပဳ၊ ပိုက္ဆံေလးဘာေလးလွဴေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ေငြဆိုတာရွိလာျပီ။ အဲဒီအခါမွာ ရြာထဲမွာ
မိဘနဲ႕ေနေနၾကတဲ့ ကိုကိုသန္႔တို႔ ေမာင္ေမာင္သန္႔တို႔က မိဘရင္ခြင္မွီျပီး ၾကည့္ေနၾကတုန္းေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ျမို႕ေရာက္ေတာ့။ ေ၀းျပီးေပါ့။ အေဖအေမ
ဆရာသမား။ ရပ္ရြာ။ လြမ္းတတ္ရင္ ငို္ေပေတာ့ ပါလာတဲ့ ေသတၱာေပၚေခါင္းတင္ျပီး ငိုေတာ့။ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္
ငိုေတာ့။ ငိုလုိ႔ အလြမ္းေတြကတိတ္သြားရင္ ေတာ္ရဲ့။ အလြမ္းေတြမတိတ္ဘဲ ရြာခ်ည္းလြမ္းေနရင္။
ဒီေကာင္ စာသင္တိုက္ဆိုတဲ့ အဆင့္မွာ မေအာင္ျပန္ေတာ့ဘူး။ရြာျပန္ေျပးဆင့္ထဲမွာပါသြားျပီ။
အဲ အငိုေတြတိတ္ျပီး အလြမ္းေတြ အိပ္သြားျပီဆိုရင္ေတာ့။
ရင္ေဘာင္တန္းဘို႔ သကၤန္းျပင္၀တ္ေပေတာ့။ ျမိဳ႕ေရာက္ျပီ။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကလာၾကတဲ့ သူေတြ။
မတစ္ေထာင္ တစ္ေကာင္ဖြားေတြ ဆုံၾကျပီ။ မိုက္တဲ့ သူရွိမယ္။ ေကာင္းတဲ့သူရွိမယ္။ ေတာ္တဲ့သူရွိမယ္။
ည့ံတဲ့သူရွိမယ္။ ကူညီမယ့္သူရွိမယ္။ မသိမသာ နွိပ္ကြတ္မယ့္သူရွိမယ္။ သူူက ဒီေလာကဓံေတြကို
သူ႕နည္းသူ႕ဟန္နဲ႔ အေကာင္းဆုံး စေျဖရွင္းေနရျပီ။
အရြယ္ကိုျပန္ၾကည့္လုိက္က။ အဲဒီအခါ သူတို႔ အသက္က ၁၂ နစ္ပတ္၀န္းက်င္။ ဒါေပမယ့္
စတင္ေတြ႕ဆုံေနရတဲ့ ေလာကဓံက မေသးဘူး။ ဒီေနရာမွာေတာ့ No father, no mother and no
teacher also ပဲ။ အေဖမရွိဘူး။ အေမမရွိဘူး။ ဆရာလည္း မရွိဘူး။ သူငယ္ခ်င္းလည္း မရွိျပန္ေသးဘူး။
သူရင္ဆိုင္ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္နယ္ပယ္က ရြာမွာထက္ အဆင့္အမ်ားၾကီးကြာသြားျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
သူ႕စိတ္ဓာတ္ အသိထဲမွာ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ရပ္တည္ဘို႔ဆိုတာ ေအးေဆးျဖစ္သြားျပီ။ ကိုယ့္အိပ္ယာကိုယ္သိမ္း၊
ကိုယ့္သကၤန္းကိုေလွ်ာ္ ဆိုတဲ့ အဆင့္ေတြဟာ ေအးေဆး အေသအမြားျဖစ္သြားျပီ။ သူ႕level သူ႕
key ကျမင့္သြားျပီ။
ဒီမွာ သူေတြးလုိက္တာက အတန္းထဲမွာ ဘယ္လုိျဖတ္သန္းမလဲ။
ဒီေတာ့ သူအတန္းထဲမွ အစြမ္းျပဘို႔၊ သို႔မဟုတ္ တန္းတူယွဥ္နုိင္ဘို႔ သူစာလုပ္မွရေတာ့မည္ဆိုတာ
သူသိလာတယ္။ ဒီေတာ့ ပါလာတဲ့ စာအုပ္ကိို အေဖာ္ျပဳျပီး သူတကုတ္ကုတ္စာလုပ္ရေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔
၃ နွစ္ေလာက္ျမို႕ေနလာျပီး ရြာျပန္တဲ့ အခါ သူက အသက္ ၁၅ နွစ္ေလာက္ျဖစ္လာျပီ။ အရြယ္ေရာက္ခါစ၊
အားလုံး အသိအျမင္ေတြတက္ၾကြခါစ။ သူေနခဲ့ တဲ့ ရြာနဲ႔ ေက်ာင္းမွာ နဲနဲ အျမင္ေျပာင္းလာျပီ။
အရင္ကလို ကိုရင္ဒစ္ေခ်းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဖုံထဲသဲထဲ မကစားေတာ့ဘူး။ ၀တ္လာတဲ့ သကၤန္းကလည္း
အသစ္၊ စီးလာတဲ့ ဖိနပ္ကလည္း ရြာျပန္မွစီးတာဆိုေတာ့ ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္။
ဒါေၾကာင့္
သူေနတာထိုင္တာက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္လာျပီ။ အဲဒီအခါ
ဟိုအရင္က ကိုကိုသန္႔တို႔ ေမာင္ေမာင္သန္႔တို႔က မိဘအရိပ္က လြတ္ခါစေလးေတြဆိုေတာ့ ဟုိသြားဒီသြား
ဟိုလုပ္ဒီလုပ္နဲ႔ဆိုေတာ့ အရင္ကလုိ မသန္႔ေတာ့ဘူး။ ၀တ္ထားတဲ့ အ၀တ္နဲ႔ အသားအေရတို႔ကလည္း
အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ ညစ္ႏြမ္းႏြမး္။ ေတာအထာေလးေတြနဲ႔ေပါ့။ ေလာက္ေလးခြကိုင္သလိုလို၊ ေဆးေပါ့လိ္ပ္ခဲသလိုလို၊
ကြမ္းကေလးတစ္ျပစ္ျပစ္နဲ႔ေပါ့။ အဲဒီအဆင့္ေလာက္မွာကတည္းကိုက အသိဥာဏ္ဗဟုသုတနဲ႔ ရဲရင့္မႈက ကြာသြားျပီ။ ဟိုကျမိဳ႕ျပန္ကိုရင္၊ ဒီက ေတာသားေတြ။
ဒီလုိနဲ႔ ဒီကိုရင္ စာသင္လာလုိက္တာ။ ကိုရင္ကေန
ဦးဇင္းျဖစ္၊ ဦးဇင္းကေန ဘုန္းၾကီးျဖစ္လာေရာ။ ဒီၾကားထဲမွာ သင္ရတဲ့ စာေပနဲ႔၊ အျပင္မွာဖတ္ရတဲ့
စာေပ၊ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဆုံးမပဲ့ျပင္က်င့္သုံးလာ ၂၀-၂၅ ေလာက္ဆိုရင္ကို ဦးဇင္းတစ္ပါးရဲ့
ဘ၀အသိ၊ စာေပအသိ နဲ႔႔ ရဲရင့္မႈက ေတာကလူေတြနဲ႔မတူေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ပိုင္အသိရွိလာျပီ။ အနာဂတ္ကိုေမွ်ာ္မွန္းတတ္လာျပီ။
ဆုံးျဖတ္တတ္လာျပီ။ ရပ္ရြာမွာလည္း ဦးေဆာင္တတ္လာျပီ။ အဲဒီေတာ့ ရပ္ရြာလူေတြက ေတာမွာသူျပန္လာလုိ႔ျဖစ္ေစ၊
ျမို႕မွာသူ႕ဆီလာလုိ႔ျဖစ္ေစ သူ႕ဆီခ်ဥ္းကပ္၊ သူ႕ကို အကူအညီအေတာင္းေတာ့ သူက အေတြ႕အၾကဳံေတြပိုပိုတိုးလာတယ္။
လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ေတြပိုတိုးတက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဟာ ျမို႕မွာ ဆရာတစ္ပိုင္းတစ္သို႔မဟုတ္၊
အထက္တန္းပညာအရည္အခ်င္းမွာရွိေနျပီ။
၁၂နွစ္ေလာက္က၀တ္ျပီး စာၾကိုးစား ဘ၀ကို ေသခ်ာထိမ္းသိမ္းခဲ့့သူတစ္ေယာက္ဆိုလွွ်င္
အသက္ ၃၀ ေလာက္မွာ သူဟာ ဆရာၾကီးျဖစ္ေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ မိန္းမသာရလုိ႔
ကေလးသာရေနၾကမယ္။ ဘာမွ မယ္မယ္ရရျဖစ္မလာဘူး။ ရြာက သာေအးဟာ ရြာက စာဥနဲ႔ ညားျပီး ရြာလူၾကီးကိုပင္
ရွင္ဘုရင္ထင္ေနရေတာ့ အျမင္ေတြ အသိေတြကြာျပီေပါ့။ အဲဒီကစျပီး ၾကာေလကြာေလ ၾကာေလကြာေလ
ကြာလာလာေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဦးဇင္းက ဘုန္းၾကီးျဖစ္၊ ဟုိရြာထဲကလူေတြက အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္၊
ဘုန္းၾကီးက ဆရာေတာ္ျဖစ္၊ ဟိုရြာထဲက လူေတြကအိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္၊ တစ္ရြာလုံးနဲ႔ တစ္ပါး၊
တစ္ပါးစကားကို နားေထာင္ၾကရေတာ့တာ။ မွန္ပါးးးမွန္ပါးေပါ့။
ဒါေတြဟာ
အစက အမ်ားထင္သလုိ လြယ္လြယ္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ။ ပ်င္းလုိ႔႔ ဘုန္းၾကီး၀တ္၊ အလုပ္မလုပ္ခ်င္လုပ္ဘုန္းၾကီး၀တ္၊
မိန္းမရွိလို႔ ဘုန္းၾကီး၀တ္ဆိုတဲ့ သူေတြနဲ႔ အဲလုိ၀တ္ေနၾကသူေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ မစင္နဲ႔ ေထာပတ္
ကြာသလုိ ကြာေတာ့တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးဘ၀ဟာ ဟုိးဘ၀ငယ္ငယ္ေလးထဲက ကိုယ္ထူကိုယ္ထေနလာခဲ့ျပီး၊
ေလာကဓံကို ၾက့ံံၾကံ့လည္းခံ စန္႕စန္႕လည္း ခံလာခဲ့လို႔
စာေပေတြနဲ႔ ေနခဲ့လို႔ ဒီလိုေတြျဖစ္တာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးေတြက သူတို႔ကိုသူတို႔ ယုံၾကည္မႈေတြရွိလာၾကတာ။ ရဲရင့္မႈေတြရွိလာၾကတာပဲ။
သူတို႔အထက္မွာ ဆရာသမားနဲ႔ ဘုရားပဲရွိေတာ့တယ္။
No other one, no other thing -တစ္ျခား ဘယ္သူမွ ရွိေတာ့ဘူး။ တစ္ျခား ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။
ကဲ ဒီလုိ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ငယ္ကတည္းေန ၾကီးသည္အထိေနလာခဲ့ျပီး စာေပဗဟုသုတရွိျခင္းသည္ ဘုန္းၾကီးေတြ
ေတာ္ျပီး ရဲရင့္ရျခင္း အေၾကာင္းလုိ႔ မိမိကေတာ့ သုံးသပ္ခံစားမိပါသည္။
စိတ္ၾကိုက္ကဲြလဲြခြင့္ရွိပါသည္ (ဆဲျခင္း အျပစ္ေျပာျခင္းကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ အက်ိဳးမရွိေသာေၾကာင့္ မျပဳၾကရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္)
ေလာကဓံကို ၾကံ့ၾက့ံလည္းခံ၊ စန္႔စန္႔လည္းခံျပီး
ၾကိုးစားေနၾကေသာ သံဃာအားလုံးကို ဦးညြတ္လွ်က္
သီတဂူအရွင္ဥာဏ၀ရ (သဗၺမဂၤလာ)
သီတဂူဓမၼကထိက
ေခတၱ-အိႏၵိယ
