ေသာကမ်ားနဲ႔ မနက္ျဖန္ ၄
တကၠသိုလ္အသစ္ၾကီးဆိုသို႔…………..တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္လုိ႔ ေျပာရမလားပဲ။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါအရ က်ဳပ္တုိ႔ဘ၀ေတြဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲြၾကရတယ္။ ဒီအခါ အေျပာင္းအလဲ မွန္ဘို႔လိုတယ္။ အေျပာင္းအလဲသည္ ပစၥဳပၸန္နွင့္ အနာဂတ္ကို ေလာင္းျခင္းထပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ပစၥဳပၸန္၏တန္ဖိုးကို က်ဳပ္တို႔ သိေပမယ့္ အနာဂတ္ရဲ့ တန္ဖိုးကိုေတာ့ မဆုံးျဖတ္နုိင္ၾက။ ဒီအခါ ပစၥဳပၸန္ကို အနာဂတ္အတြက္ရင္းနွီးလုိက္ၾကရေတာ့သည္။ ထိုအခါ လႈပ္ရွားမႈအားလုံးသည္ ရင္တမမ၊ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့မလား။ မွန္မွ မွန္ပါ့မလား။ မွားမ်ားသြားျပီလား။ ေနာက္ဆုတ္မထင္တယ္ စသည္ျဖင့္ ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အနာဂတ္ကို မွန္းျပီး ေျပာင္းလဲြလုိက္ေသာအခါ ကံသည္လည္း အေရးၾကီးသည္။ ေမွ်ာ္ျမင္တတ္တဲ့ ဥာဏ္သည္လည္း အေရးၾကီးသည္။ လိုအပ္သလုိ လုပ္ေဆာင္မႈ ၀ီရိယလည္း အေရးၾကီးသည္။ ကံ၊ဥာဏ္၊ ၀ီရိယ ဒီသုံးခုမွာ ကံက မျမင္နုိင္။ အထူးသျဖင့္ အနာဂတ္ကံသည္ မျမင္နုိင္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္စိမွိတ္ဆုံးျဖတ္တာမ်ိဳး ရွိတတ္ၾကသည္။
အနာဂတ္တစ္ခုအတြက္ မ်က္စိမွတ္ ဆုံးျဖတ္တာထက္ ေကာင္းေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုရွိသည္။ အဲဒါကေတာ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မခ်ခင္မွာ ကုသုိလ္ေတြမ်ားမ်ားလုပ္ ကုသိုလ္စိတ္ေတြမ်ားမ်ားျဖစ္ေစျပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လွ်င္။ ထိုဆုံးျဖတ္ခ်က္သည္ က်ဳပ္တို႔ အနာဂတ္အတြက္ ကံေကာင္းေသာ အေျပာင္းအလဲြကို ျဖစ္ေပၚေစမယ္လုိ႔ က်ဳပ္ယုံၾကည္ခဲ့တယ္ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ ဒုတိယအၾကိမ္၊ ဟိမ၀ႏၱာဆိုတဲ့ ေဒသအ၀င္အပါ ဒရမ္စလာဆိုတဲ့ အိႏၵိယနဲ႔ တိဗက္ (ယခု တရုတ္) တို႔နဲ႔ နည္းတဲ့ ေဒသမွာ တရားထုိင္သြားလုိက္ျပန္တယ္။
တရားထုိင္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ၂ ခု။ တစ္ခုက ဟိမ၀ႏၱာေဒသဆိုတာကို စိတ္၀င္စားလို႔။ ေရွးက သူေတာ္ေကာ္း ဘုရားပေစၥက ဗုဒၶါေတြ ေပ်ာ္စံရာလုိ႔ စာေတြထဲဖတ္ဘူး မွတ္ဖူးလို႕ အဲဒီေဒသကို တရားထိုင္ဖူးေအာင္ ထုိင္ခ်င္တာ။ ေနာက္တစ္ခုက ေဒလီမွာဆက္မတက္ဘဲ အခု အျခားတကၠသိုလ္မွာတက္တာသည္ မွန္သလား မွားသလားဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခ်င္လို႔ တရားစခန္း၀င္ခဲ့တာ။ အခ်ိန္ကာလာအားျဖင့္ဆို ျမန္မာျပည္မွာ ရခိုင္အေရးအခင္းျဖစ္တဲ့ ၂၀၁၂ ေနြရာသီအခ်ိန္ေပါ့။ တရားစခန္းကထြက္လာျပီး နယ္ေျပာင္းကစားဘို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ အေသအခ်ာခ်လုိက္ျပီ။
တကၠသိုလ္ေျပာင္းဘို႔ စိတ္ကူးလိုက္ျပီ။ ေျပာင္းဘို႔စိတ္ကူးျပီးေရြးလုိက္တာက Gautam Buddha University။ တည္ရွိရာက U.P ျပည္နယ္ထဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒလီဧရိယာဘဲ။ ေဒလီနဲ႔နီးတယ္။ စစ္ကိုင္းနဲ႔မႏၱေလးလိုမ်ိဳးေပါ့။ တိုင္းကြာတယ္။ ေနရာေဒသနီးတယ္။ ေဒလီရဲ့ ျမို႔သစ္လို႔ေခၚဆိုရမယ္။ Noida ကိုေျပာင္းခဲ့တယ္။ ျမို႔သစ္ဆိုေတာ့ တိုက္တာေတြက ေသေသခ်ာခ်ာခ်ာစနစ္တက်ေဆာက္ထားတာ။ လမ္းေတြကလည္းအက်ယ္ၾကီးေတြ သစ္ပင္ေတြကလည္းစိမ္းလန္းစိုေျပေတာ့ တကၠသိုလ္မေရာက္ခင္ အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီးေပၚေရာက္ေတာ့ ေဘးကသာယာလွပတဲ့ ရႈခင္းေတြ ေလေကာင္းေကာင္းေလသန္႔ေတြကို ခံစားရျပီး “ငါဒီတကၠသိုလ္ကိုေသခ်ာေပါက္ေနေတာ့မယ္” ဆိုျပီး ဆုံးျဖစ္ခ်က္ခ်ခဲ့တယ္။ အျပင္ရႈခင္းေတြနဲ႔တင္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တာ။
ေဒလီကျမိဳ႔ၾကီးဆိုေတာ့ ေန႔ည လူသူထူထပ္။ ဆူဆူပူပူ။ ဆူဆူညံညံ။ ညဘယ္အခ်ိန္ထထ ကားသံေတြက တညံညံ။ မေကာင္းတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ၂ နွစ္ပတ္လုံးေနခဲ့ဲရေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္းေနခ်င္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုၾကည့္ျပီးေတာ့လည္း ဒီတကၠသိုလ္ကိုေရြးခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္နာမည္က Gautam Buddha University ေဂါတမ္ဗုဒၶတကၠသိုလ္ (ေဂါတမဗုဒၶရဲ့တကၠသိုလ္)။
မုခ္ဦးဂိတ္နံပတ္ ၂ ကေန၀င္လိုက္ေတာ့ ၀င္၀င္ခ်င္းလမ္းမွာေတြ႔လိုက္ရတာ Siddhatha path သိဒၶတၳလမ္းတဲ့ ေရွ႔ဆက္သြားေတာ့ ေရကန္ၾကီးနဲ႔ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္အၾကီးၾကီး။ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ေဘးမွာကေတာ့ ဒီတကၠသိုလ္ကိုတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ U.P ျပည္နယ္ရဲ့၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ မာယာ၀တီ နဲ႔ သူ႔ဆရာရုပ္တုကိုပါတဲြျပီးထုထားတယ္။ မာယာ၀တီကလည္း ဗုဒၶဘာသာ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတကၠသိုလ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာကိုအထူးျပဳတဲ့တကၠသို္လ္ပါဘဲ။
အဲဒီမွာစဥ္းစားမိတာက တစ္ျခားတကၠသိုလ္ေတြထက္စာရင္ ကိုယ့္ဗုဒၶဘာသာကိုအေလးထားဦးစားေပးတကၠသိုလ္မွာ ပိုက္ဆံကုန္ရတာ ကုန္ရၾကိုးနပ္တယ္ဆိုျပီး ဒီတကၠသိုလ္ကို တကယ္ေနဘို႔ ထပ္မံ ေရြးခ်ယ္ဆုံးျဖစ္လိုက္တယ္။ အစကေတာ့ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ လာခဲ့တာ။ လမ္းမွာကလည္းက သစ္ပင္ေတြက လယ္ကြင္းေတြ ရူခင္းေတြက စိမ္းစိမ္းစုိျဖစ္ေနကလည္းက ေနဘို႔စိတ္ကူးခဲ့ျပီးသား။
ဒီမွာေရာက္ေတာ့ ကန္နဲ႔ ဘုရားနဲ႔ ဆိုေတာ့ ထိပ္ဆုံးသို႔ ကဗ်ာထဲကလို “မာလာေငြကန္ေရေအးရယ္နင့္ ငွက္ေတးကိုအာရုံဆင္လုိ႔” ဆိုသလိုပဲဗ်။ အတြင္းရုံးခန္း ဆရာနဲ႔သြားေတြ႔၊ ဆရာကလည္း ဒီနွစ္မွ ေဒလီတကၠသိုလ္ကေျပာင္းလာတဲ့ သမိုင္းဆရာ။ ေဒလီမွာ ဒီေလာက္မခင္ေပမယ့္။ သူကလည္း ရာထူးတိုးနယ္ေျပာင္း။ ျပီးေတာ့ ဒီတကၠသိုလ္ရဲ့ Buddhist Studies ဌာနက ဒီနွစ္မွ စဖြင့္တာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို လုိလိုခ်င္ခ်င္လက္ခံတယ္။ၾကိုဆိုတယ္။ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေျပာဆိုဆက္ဆံတယ္။
အဲဒီအခါ က်ဳပ္ အိႏၵိယဆိုတာကို ေမ့သြားျပီး ကိုယ့္ဦးေလးအိမ္။ ကိုယ့္ဦးေလးရွိတဲ့ဆီ အလည္သြားရသလိုအထိကိုခံစားမိတာ။ အဲဒီေလာက္အထိကို ျပဳစုတာ။ဆက္ဆံတာ။ အျပန္က်ေတာ့ ကားဂိတ္အထိ ဆရာက ကားနဲ႔လုိက္ပို႔တာ။ ဆရာ့နာမည္က Dr.Arvind Kumar Singh . ဘ၀မွာေက်းဇူးမ်ားတဲ့ဆရာျဖစ္လာပါတယ္။
ဆရာနဲ႔လည္းအမ်ားၾကီး အမ်ားၾကီးကိုရင္းနွီးလာပါတယ္။တကၠသိုလ္ကလည္းအသစ္ဆိုေတာ့။ ပထမဆုံးျမန္မာျပည္ကေက်ာင္းသားေတြပါဘဲ။ ၂ ပါးဘဲရွိေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဌာနမွာ က်ဳပ္ေရာ ေနာင္ၾကီးဦးတိေလာက (ခရမ္း)ေရာမွ ျမန္မာျပည္က ၂ ပါးထဲ။ ဗီယက္နာမ္ကေတာ့ မ်ားတယ္။ G.B.U (Gautam Buddha University ) ပထမဆုံးေက်ာင္းသားေတြျဖစ္သလုိ၊ ျမန္မာျပည္က ပထမဆုံးေက်ာင္းသားေတြပါဘဲ။ တကၠသိုလ္ရဲ့ဌာနကလည္း ဒီနွစ္မွစတင္ဖြင့္တာဆိုေတာ့ ကိုယ့္အတြက္မ်ားေစာင့္ေနသလားလို႔ေတာင္ ထင္ရေလာက္တယ္။ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးတာ အဲဒီပ်ဳိးလုိက္တဲ့ခရမ္း ေျမေရေလ ရာသီဥတု အစုံညီလို႔ထင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပတယ္။ ေရးေျဖေျဖရတဲ့ M.Phil စာေမးပဲြမွာလည္း ပထမရသလို။ ဒုတိယတစ္ျဖတ္ က်မ္းစာေရးျပီး၊ က်မ္းစာတင္။ျပီးေတာ့ ႏႈတ္ေျဖစာေမးပဲြ စာေမးပဲြေတြမွာလည္း အမွတ္အမ်ားဆုံး ပထမရခဲ့ပါတယ္။ က်မ္းကိုလည္း တကၠသိုလ္တစ္ခုံးရဲ့ M.Phil အတန္းေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ပထမဆုံးတင္နုိင္ခဲ့တယ္။ ပထမရလို႔ ေရႊတံဆိပ္ေပးရင္ က်ဳပ္ ေရႊတံဆိပ္အထိရမွာေပါ့။(ေပးမေပးကေတာ့တကၠသိုလ္ရဲ့တုန္႔ျပန္မႈေပါ့။ တအားၾကီးေတာ့မေမွ်ာ္ပါဘူး။ ေမွ်ာရေမာလြန္းလို႔………..)။ က်ဳပ္ေတာ္လုိ႔ ရတယ္လို႔ မေျပာလုိပါဘူး။ ေဘာလုံးစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ပဲြစဥ္ေခ်ာင္သြားတာေနမွာေပါ့။ ေဒလီမွာတုုန္းကေတာ့ က်ဳပ္ရဲ့ အထက္မွာ လူေတြအမ်ားၾကီးဗ်။
အခု ပထမရလို႔ ၀မ္းတအားမသာေပမယ့္၊ ဆရာေတြရဲ့ ယုံၾကည္မႈကိုထိန္းေပးနိုင္၊ ျပေပးနုိင္လို႔ ေက်နပ္မႈေတာ့ ရွိတယ္။ (တစ္ခ်ဳိ႔ ဆရာေတြက က်ဳပ္ကို စာရတယ္ထင္ၾကတာ။ က်ဳပ္တို႔အားလုံးေလးစားရတဲ့ ဆရာမၾကီး ကဆို အခန္းထဲမွာစာသင္ရင္း သူသံသယရွိတဲ့ ဘုန္းၾကီးစာေပဆိုင္ရာဆိုရင္ "ဘေႏၱ မင္းသိတယ္။ ေျပာစမ္း" ဆိုျပီး အတန္းထဲမွာလည္း ေမးဖူးတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း မွားတယ္ထင္တဲ့ ၀ိနည္း သိကၡာပုဒ္အယူအဆမွာ စာအုပ္ကေလးယူသြားျပီး သူ႕အခန္းထဲက်မွ ဆရာမ ဒီဟာကဒီလိုရွိတယ္ဗ်ဆိုျပီး ေထာက္ျပ အၾကံဥာဏ္ေပးဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူက ေက်းဇူးတင္ေနတာ။ တစ္ခါ အျပင္ရုံးမွာေတြ႕ေတာ့လည္း သူသိခ်င္တာေလး သူ႕ရုံးခန္းေခၚျပီး ေမးဖူးတယ္။
ေနာက္ဆရာတစ္ေယာက္ကဆို ေဂဇတ္ေအာင္စာရင္းကို ျပေတာ့ က်ဳပ္က ဘာသာတစ္ခုမွာ ex81 ဆိုျပီးရထားတာေတြ႕တယ္။ အဲဒါက်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲ။ ဒါနဲ႕ က်ဳပ္လညး္မသိလို႔ ဆရာ့ကို ေမးတယ္ "ဆရာ ex ဆိုတာ ဘာလဲ" လို႔ေမးေတာ့။ Ex ဆိုတာ Excellent တဲ့ အမွတ္ 80+မွ ရတာတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ေဘးက ဗီယက္နာမ္ ေက်ာင္းသူက ထပ္ေမးတယ္။ ဥာဏ၀ရေတာ့ excellent ရျပီး ငါ့က်ေတာ့ ဘာလို႔မရတာလဲ ေမးေတာ့။ ဆရာကျပန္ေျပာလုိက္တာက " ဥာဏ၀ရ က ငါသင္ထားတာထက္ ေျဖနုိင္တယ္" တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ေရးေျဖမွာ က်ဳပ္ ပထမရတယ္။ ေနာင္အင္တာဗ်ဴ းမွာလည္း သူမ်ားေတြက ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ ဆရာမၾကီးဆိုေၾကာက္ၾကတယ္။ က်ဳပ္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ သူကေမးတယ္။
"ဗုဒၶဘာသာက ဒုကၡအေၾကာင္းေတြပဲ အျမဲ ေစာင္းေပးေျပာေနေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က ဗုဒၶဘာသာကို အဆိုးျမင္၀ါဒလို႔ ဆိုၾကတယ္။ မင္း အဲဒါကို ဘယ္လို သေဘာရလဲ" တဲ့။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ေျဖလုိက္တဲ့ အေျဖက
" မဒမ္ (ဆရာမ) မင္းဟာ ငါ့ဆရာမပါ။ ငါဟာ မင္းေက်ာင္းသားပါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို မင္းက အတန္းထဲမွာ ေသခ်ာရွင္းျပခဲ့ျပီးပါျပီ" လို႔ က်ဳပ္က ရိုးရိုးစာကို ကိုးကားမျပဘဲ။ သူသင္တုန္းက အတန္းထဲကရွင္းျပခ်က္ကို မွတ္မိသည္အထိ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ သူအပါ၀င္ တစ္ျခားဆရာ ၂ ေယာက္နဲ႔ ဆရာ ၃ သုံးေယာက္လုံး တဟားဟားးးးးးနဲ႔ ရယ္ေနၾကတာ" အဲဒီႏႈတ္ေျဖ အင္တာဗ်ဴ းမွာလည္း သူမ်ားေတြက ၇၅၊ ၇၅ မွတ္နဲ႔ စံခ်ိန္ခ်ိိဳးေနၾကတဲ့ အခ်ိန္၊ က်ဳပ္က ၇၆ နဲ႔ အမ်ားဆုံးရခဲ့တာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ သူသင္ေပးတဲ့ အတန္းထဲကအတိုင္း ကိုးကားျပလုိက္တာ ဘယ္ဆရာက မၾကိုက္ဘဲ ေနမလဲဗ်။ (အတန္းထဲမွာ သူသင္ျပေပးခဲ့တာက ဗုဒၶ၀ါဒသည္ ဒုကၡအေၾကာင္းကို ေဟာထားေပမယ့္ အဆိုးျမင္၀ါဒမဟုတ္။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ဗုဒၶသသည္ ဒုကၡသက္သက္တာ ေဟာခဲ့သည္မဟုတ္။ ဒုကၡ၏လြတ္ရာနိဗၺာန္၊ ထိုဒုကၡလြတ္ရာနိဗၺာန္သို႔ေရာက္ေၾကာင္းအက်င့္ကိုလည္း ေဟာခဲ့တာျဖစ္လုိ႔ အမွန္ျမင္၀ါဒပါလုိ႔ သူေျပာျပသြားခဲ့တာ။) ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီလို ဆရာေတြရဲ့ ယုံၾကည္မႈရတာေလးေတြေတာ့ က်ဳပ္ေက်နပ္ခဲ့တယ္။ စာလုပ္ခဲ့ရတဲ့ အတြက္ အပင္ပန္းခံရက်ိဳးနပ္တယ္ဗ်ာ။
အဲဒီ M.Phil ကာလဟာ ပန္းမာလာ ေငြၾကာပန္းတို႔ေရာျပြမ္းျပီး ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းတဲ့ ေရကန္ေအးေအးေလးေဘးမွာ ခနတာ အပန္းေျဖျပီး၊ တီတီတာတာ ေပ်ာ္ျမဴးသီက်ဴးေနၾကတဲ႔ ေက်းငွက္သာရကာတို႔ရဲ့ အသံေလးေတြကို နားဆင္ျပီး အပန္းေျဖခဲ့တဲ့ကာလေပါ့။ (အဲဒီ M.Phil က်မ္းကို ဘဲြ႔ရယူယုံသက္သက္အတြက္ေရးခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ တကယ္ ေသာကလူသားေတြအတြက္ ေသာကေျဖေဖ်ာက္ေဆးကိုရွာေဖြေဖာ္စပ္တဲ့အေနနဲဲ႔ လူသားေတြအက်ိဳးျပဳဘို႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပါ က်ဳပ္ ရင္နဲ႔ရင္းျပီး ေရးသားခဲ့တယ္)။ နပိုလီယန္ရဲ့ စကားအတိုင္း အခါအခြင့္ သင့္လုိ႔ အရည္အေသြး အရာထင္လာတာထင္ပါရဲ့ဗ်ာ။ ေမာက္မာေမာ္ၾကြားလိုစိတ္မရွိေပမယ့္ က်ဳပ္တယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အက်ဳပ္အလုပ္အတြက္ မွတ္တမ္းေလးေတာ့ တင္ခ်င္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ အစုံအေစ့ေရးလုိက္တာ။
ဒါဆိုရင္ က်ဳပ္ရင္ထဲကေသာကေတြ ျငိမ္းခ်မ္းျပီလား။ ရင္ထဲမွာ ေသာကေတြကင္းျပီလားလို႔ေမးလာၾကရင္ျဖင့္။ က်ဳပ္ ပထမပိုင္းကတည္းက ေျပာျပခဲ့တယ္ေလ။
"ေအာင္ျမင္မႈက သက္သက္၊ ေအးခ်မ္းမႈက သက္သက္" ဆိုတာ။
ျပီးေတာ့ က်ဳပ္ကို အဲဒီေမးခြန္းေမးလာရင္
မနက္ျဖန္ဆိုတာ ရွိေသးလားလို႔ ျပန္ေမးပါရေစ။
မနက္ျဖန္ဆိုတာ ရွိေသးရင္ က်ဳပ္ရင္ထဲက ေသာက၊ ခင္ဗ်ားတို႔ရင္ထဲက ေသာကေတြလည္း ရွင္သန္ထေျမာက္လာၾကဦးမွာပါပဲ။ မနက္ျဖန္ကို တမ္းတျခင္းသည္။ ဘ၀ကိုတမ္းတျခင္းမဟုတ္လား။ ဘ၀ကိုတမ္းကျခင္းသည္။ ေသာကကို ရင္၀ယ္၌သားငယ္ပမားထိန္းသိမ္းထားျခင္းျဖစ္သည္လို႔ နားလည္ထားတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္း ေသာကထုတ္ကို ပခုံးထမ္း ျပီးခရီးဆက္ရျပန္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ေလွ်ာ့ခ်သင့္သေလာက္ ေလာကအေနအားျဖင့္ေတာ့ ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့ျပီးျပီ။ ဓမၼအေနအားျဖင့္ေတာ့ အစိမ္းသက္သက္ရယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ ေသာကျငိမ္းေၾကာင္းလမ္းေၾကာင္းဆီသို႔ က်ဳပ္ဦးတည္ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ဲြကူးေရပါသေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ စာလည္းသင္ ေသာကေတြလည္းေလ်ာ့နုိင္သမ်ွေလ်ာ့ေအာင္ ေလွွ်ာ့ခ်တဲ့အေနနဲ႔ ေသာကျငိမ္းေၾကာင္းနည္းလမ္းေကာင္းေတြကို Ph.D က်မ္းျပဳတဲ့အခါေရးသားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေလ့လာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာထင္ရွားတဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားတို႔ရဲ့ တရားအားထုတ္နည္းကို Ph.D က်မ္းျပဳရင္း ေသာကျငိမ္းေၾကာင္းနည္းလမ္းေကာင္းေတြကိုေလ့လာတင္ျပဘို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ဒီ Ph.D ဆိုတဲ့ ေတာင္ၾကီးက က်ဳပ္ဘ၀မွာ အျမင္းဆုံးေတာင္ အေရာက္ခ်င္ဆုံးေတာင္၊
က်ဳပ္မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္၊ က်ဳပ္ ေရာက္ခ်င္တဲ့ မနက္ျဖန္ပဲ။
ဒီအတြက္ က်ဳပ္ အခ်ိန္ေတြ ေငြေတြ ရင္းနွီးျမဳပ္ႏွံမႈေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔ခ်ီတက္ရမွာ။ ေဆြပစ္ မ်ိဳးပစ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေပါ့။ ျမန္မာျပည္က အဖြားအိုနဲ႔ ဆရာအိုကို က်ဳပ္အေသအခ်ာ မျပဳစုနုိင္ေသးဘူး။ က််ဳပ္ကလည္း ခ်စ္ေသာ က်ဳပ္ကိုလည္း ခ်စ္ေသာ အေဖ အေမ မိဘဆရာသမား စတဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ အရိပ္ေတြ အျပည့္အ၀ရ အျပည့္အ၀ေပးေနတဲ့ ေမြးေျမရပ္ ျမန္မာနိုင္ငံကို က်ဳပ္ျပန္မလာနုိင္ေသးဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အေမကို လြမ္းလို႔ငိုရတာ ခနခန၊ မေနနိုင္တဲ့ အခါ က်ဳပ္ အေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္လုိက္တယ္။ အေမက ဟယ္လုိလုိ႔ လုပ္တဲ့ အခါ "ဘာမွမဟုတ္ဘူး အေမ၊ အေမ့ကို လြမ္းလုိ႔"လုိ႔ ေျပာျပီး ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ဆက္ေျပာရင္ က်ဳပ္ငိုတာ အေမသိမွာေလ။ ေပ်ာ္ရာမွာ မေန ေတာ္ရာမွာေနရ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ရင္ထဲက အလြမ္းေတြကို တိတ္တိတ္ေလး သိမ္းထားျပီး အနာဂတ္အတြက္ ၾကိမ္း၀ါးလုိက္တယ္ "ေနနွင့္ဦးေပါ့ မနက္ျဖန္ရယ္"လို႔..
