ေသာကမ်ားနဲ႔မနက္ျဖန္

ရြာနားေတာကြမ္းျခံမွေရေလာင္းျ

ပန္လာတဲ့ဦးႀကီးလြန္းေမာင္ကုိႀကည့္ျပီး အေဖကေျပာတယ္
"ကုိလြန္းေမာင္တုိ႔က ကြမ္းျခံေအာင္ရင္ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူးတဲ့" အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးႀကီးရဲ့သားသမီးေတြျဖစ္ႀကတဲ့ အစ္မစန္းဝင္းတုိ႔ ကုိတင္လင္းတုိ႔က တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြဘဲရွိေနေသးတယ္။အေဖကလည္း အငယ္ေကာင္(ညီေလး)ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူး ။မပူေတာ့ဘူး။ေအးေအးေဆးေဆးေနေတာ့မွာတဲ့။သမီးဆုိတာမိန္းကေလးဆုိေတာ့ သူ႔ေယာက်္းကလုပ္ေက်ြးလိမ့္္မယ္တဲ့။အေဖ့ရဲ့စုိးရိမ္မႈေသာကကုိပထမဆုံးသတိထားမိတယ္။

ဦးႀကီးနဲ႔စုိးရိမ္မႈေသာက

ခုေတာ့ အစ္မစန္းဝင္း ဆရာမျဖစ္ေနျပီ။အကု္ိတင္လင္းႏုိင္ငံျခားသေဘာၤသားျဖစ္ေနျပီ။အထင္နဲ႔မွန္းေျပာရရင္ ဦးႀကီးဆက္လုပ္ေနလိမ့္ရဦးမယ္။သူအနားမယူႏုိင္ေသးလုိ႔ အပူမျငိမ္းေသးလုိ႔။

အေဖရဲ့စုိးရိမ္မႈေသာက
ဦးဇင္းက အသက္၁၈နွစ္အရြယ္ ၁၃၅၇ခုနွစ္ျပာသုိလ္လမွာ သာသနာ့ေဘာင္ဝင္ခဲ့တယ္။ေနာက္နွစ္၁၃၅၈ခုႏွစ္မွာ စာသင္တုိက္ထြက္ခဲ့တယ္။အဲဒီနွစ္မွာ ကုလားအေရးအခင္း(ဘုရားႀကီးအေရးအခင္း) နဲ႔ႀကုံေနလုိ႔စာေမးပဲြမေျဖရဘူး။ကုိယ္ရင္ႀကီးဝတ္တဲ့နွစ္နဲ႔ဝါထပ္တဲ့နွစ္နဲ႔ႀကုံဆုိသလုိ သကၤန္းဝတ္လာတာေနာက္က်ပါတယ္ဆုိေနမွ စာေမးပြဲမေျဖရေတာ့ အတန္းကမတက္နုိင္ဘဲ အသက္ကသာတုိးသြားခဲ့ တယ္။ေႏြခါရြာဆရာေတာ္မ်က္စိခဲြေတာ့ မန္းေလးကအျပန္မွာ ဦးေစာေမာင္ရဟန္းခံထားတဲ့ ဘုန္းႀကီးကားငွားျပီးအျပန္လမ္းမွာဘုန္းႀကီးကေမးတယ္ ကုိရင္ဘယ္အတန္းေရာက္ျပီလဲတဲ့။မူလတန္းဘဲရွိေသးတယ္ဘုရား သကၤန္းဝတ္တာေနာက္က်လုိ႔။(မလုိအပ္တဲ့အေႀကာင္းျပခ်က္ေလးပါထည့္ေျဖမိတယ္။အထင္ေသးမွာစုိးလုိ႔။က်န္တဲ့တုိက္ဆုိင္တဲ့သူေတြေမးတုိင္းလည္ဒီအေႀကာင္းျပခ်က္ေလးကအျမဲပါေနတတ္တယ္ )
အေဖကေဘးကေနတုိးတုိးေလးေျပာတယ္ အခုခ်ိန္ပထမလတ္တန္းေလာက္ဆုိေကာင္းမွာေနာ္။ပထမလတ္တန္ေရာက္ရင္TVဝယ္ေပးမယ္တဲ့။အဲဒီအခ်ိန္မွာအေဖ့ရဲ့ေသာကလြန္ေျမာက္ရာနယ္ေျမ အဆင့္အတန္းသည္ သားျဖစ္သူရဲ့ပထမလတ္တန္းေရာက္မႈေပါ့။ေနာက့္ထမလတ္တန္းေရာက္တဲ့အခါ အ
ပထမႀကီးတန္းကုိေရာက္ေစခ်င္ျပန္တယ္။ ပထမႀကီးတန္းေရာက္ေတာ့ စာခ်တန္းေရာက္ေစခ်င္ျပန္။စာခ်တန္းေရာက္ေတာ့ က်မ္းျပီးဘဲြ႕ရေစခ်င္ျပန္။က်မ္းျပီးဘဲြ႔ရျပန္ေတာ့့့့့့..................,,,
ေစခ်င္ျပန္ေတြတစ္ခုျပီးတစ္ခုေပါေနေသးတာဘဲ။ဒါေႀကာင့္ျမတ္စြာဘုရားကေဟာတယ္
"ပိယေတာ ဇာယတီေသာေကာ-ခ်စ္ျခင္းေႀကာင့္ေသာကျဖစ္တတ္တယ္တဲ့။

ေသာကကနဲ႔ငါ (သုိ႔)
ေသာကမ်ားနဲ႔မနက္ျဖန္

ျဖစ္ခ်င္တာက
ငယ္စဥ္အခါကသရုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ စစ္သား စစ္ဗုိလ္။ဒါကအေဖစခဲ့လုိ႔သိခဲ့တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္။ ဝါသနာအရဆုိ အရပ္ဇာတ္ထဲမွာကျပခဲ့တဲ့ ဇာတ္မင္းသား။ ဇာတ္မင္းသားမွျပဇာတ္မင္းသား။ဒါကေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေရႊးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဝါသနာ။ ဒါေပမယ့္အိမ္ကမိဘေတြက လမ္းခ်ေပးလုိက္တာက ပန္းတိမ္သင္တဲ့။(ဒီေနရာမွာသတိျပုစရာက ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိရင္ ဝါသနာမပါရင္ ဘဝလမ္းေႀကာင္းကမေျဖာင့္ျဖူးတတ္ဘူး)
အရြယ္ေရာက္စပ္ကူး မတ္ကူး အပ်ဳိ လူပ်ဳိေတြအရူးထခ်ိန္မွာ ရႈးကနဲထလုပ္လုိက္တာက ဘုန္းႀကီးထဝတ္လုိက္တာဘဲ။
အရြယ္ကလည္းနဲနဲႀကီးလာ စာေပေလးေတြနဲ႔ဆက္စပ္ျပီးဖတ္မိလာေတာ့ ငါဘာေႀကာင့္မေအာင္ျမင္တာလဲဆုိတာစဥ္းစားမိလာတယ္။ဒါနဲ႔အတိတ္ရဲ့ေျခရာေတြကုိျပန္ေကာက္ႀကည့္မိတယ္။အတန္းေက်ာင္းမွာအလယ္တန္းအဆင့္ထိသင္ခဲ့တယ္။ႏွစ္တုိင္းအတန္းသူအတန္းသားေတြရဲ့ရမွတ္ေတြထဲမွာ ထိပ္ဆုံးမဟုတ္ေတာင္မွ ထိပ္တန္းမွာပါခဲ့တယ္။အေတာ္ဆုံးမဟုတ္ေတာင္မွေတာ္တဲ့စာရင္းထဲမွာပါခဲ့တယ္။ပညာရည္ခ်ြန္ဆုေပးတဲ့ႏွစ္ဆုိ ဆုတစ္ခုကေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့အေသခ်ာဘဲ။ဒါေပမယ့္အဆင္မေျပခဲ့ဘူး။ပညာေရးဆုံးခန္းတုိင္မေရာက္ခဲ့ဘူး။
ေက်ာင္းထြက္ပန္းတိမ္သင္။သူမ်ားေတြလဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္  လဘက္ရည္ေသာက္ရင္းေပါင္ကလိန္ခ်ိတ္ စီးကရက္လက္ႀကားညွပ္ဒူးနံ႔ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ္ကေႀကးေခ်ာင္းတေပေပထုေနရတယ္။ဒါေပမယ့္လည္းအဆင္မေျပပါဘူး။ဆုံးခန္းတုိင္မတတ္ခဲ့ဘူး။လက္ခစားဘဝ ပန္းတိမ္ဆုိင္ပုိင္ရွင္ဘဝမေရာက္ခဲ့ဘူး။စာလည့္မည့ံ
ႀကုိးစားမႈလည္းပါရဲ့သားနဲ႔မေအာင္ျမင္တာဘာေႀကာင့္လဲဆုိတာစဥ္းစားမိလာတယ္။အဲဒါရဲ့အေျဖကုိရွာႀကည့္မိတယ္။ဒီေတာ့ထြက္လာတဲ့အေျဖက"လူကလည္းမည့ံ ႀကု္းစားမႈလုံ႔လလည္းရွိရဲ့သားနဲ႔ေအာင္ျမင္မႈပန္းတုိင္မေရာက္ခ်င္းဟာ ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္မေလွ်ာက္လုိ႔။ံႀကုိးစားသူတုိ႔ လမ္းဆုံးထိမေရညက္တာဟာ လမ္းခုလပ္တင္ရပ္ေနလုိ႔၊ရပ္တန္႔ခံရလုိ႔၊သုိ႔မဟုတ္
ေလွေလွာ္ရင္း တက္က်ဳိးဆုိတဲ့အျဖစ္မ်ဳိးေတြနဲ႔ႀကုံေနႀကရလုိ႔"ဆုိတာစဥ္းစားမိလာတယ္။
ဒီေတာ့ ့ပန္းတုိင္ကုိေရာက္ဘုိ႔ခ်ီတက္ႀကသူေတြအတြက္ ဥာဏ္ေကာင္းရုံနဲ႔မလုံေလာက္ေသးဘူး ကာလတုိေလးေတြေလာက္ႀကုိးစားမႈရွိရုံနဲ႔မလုံေလာက္ေသးဘူး၊တာရွည္ခံ ရည္ရွည္ခံႏုိင္တဲ့ ဇဲြရွိရမယ္ဆုိတာ ဘဝရဲ့တတိယလမ္းခ်ဳိး လမ္းခဲြမွာျမင္လာခဲ့တယ္။ ဘဝရဲ့တတိယ လမ္းေႀကာင္းျဖစ္တဲ့ရွင္ရဟန္းဘဝမွာ ဇဲြနဲ႔မခံခ်င္စိတ္ကုိအံႀကိတ္ျပီးေတာ့ဘဲေမာင္းနွင္လာခဲ့ပါတယ္။
အသက္၁၉နွစ္ ကုိရင္ႀကီးဘဝလအတန္းကအေျချပုမူလတန္း။၁၃၅၈ခုနွစ္မွာ မႏၲေလးဘုရားႀကီးအေရးခင္းျဖစ္လုိ႔ ဘုန္းႀကီးေတြစာေမးပဲြမေျဖရ။အျဖစ္ကေတာ့ ကုိယ္ရင္ႀကီး(အဲဒီတုန္းကအေျချပု မႈလတန္းဆုိတဲ့ ဘဝရဲ့ တံဆိပ္ကုိသိပ္ရြံမုန္းတာဘဲ)။
တတ္နုိင္ဘူး သာမာန္လူသားတုိင္းဟာ အေျခခံတံခါးဝင္ေပါက္ကုိေက်ာ္လြန္လုိ႕မရဘူးမဟုတ္လား။ အတန္းကသာရပ္ေနတာ အသက္ကရပ္မေနဘူး။ အသက္ေစ့ေတာ့ ရဟန္းျဖစ္လာတယ္။ စာကေတာ့မူလတန္းကမတက္ဘူး။ဒီမူလတန္းမွာ သင္ရတာက ရွင္သာမေဏေတြက်င့္ရတဲ့ ရွင္က်င့္ဝတ္သင္ရတယ္။ စာျပန္ပြဲေတြမွာဆုိ ကုိယ္ရင္ေတြက ရွင္က်င့္ဝတ္စာျပန္ရတယ္။ ဦးဇင္းေတြက ဘိကၡဳပါတိေမာက္ျပန္ရတယ္။ ဘိကၡဳပါတိေမာက္က ပထမငယ္တန္းေရာက္မွ သင္ရျပန္ရမွာ။အဲဒါအခါ ကုိယ့္ရဲ့ပညာေရးအဆင့္က မူလတန္းဆုိေတာ့ ရွင္က်င့္ဝတ္ျပန္ရမွာ
အရြယ္အတုိင္းဆုိ ပါတိေမာက္ျပန္ရမွာ။ ေသာက္မတင္ေရမက်ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးေပါ့။ ဦးဇင္းျဖစ္လုိ႔ ကုိယ္ရင္ေပါက္စေတြနဲ႔အတူ ရွင္က်င့္ဝတ္လည္း ျပန္လုိ႔မျဖစ္။ တစ္ျခားဦးဇင္းေတြနဲ႔အတူ ပါတိေမာက္လည္းမျပန္ႏုိင္ေတာ့ မုံရြာေရြက်င္ဓမၼာရုံမွာက်င္းပတဲ့ ဝိနည္းစာျပန္ပဲြကုိ မလုိက္ႏုိင္လုိက္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက မလုိက္ႏုိင္လုိက္တဲ့ဦးေမဓာဝီဆုိတဲ့ဦးဇင္းတစ္ပါးလည္းရွိေသးတယ္။ ပေဇၨာတာရုံတုိက္ထဲမွာ အတန္းတူဘဝတူ ၂ပါးရွိတယ္။အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကအျဖစ္ခ်င္ဆုံးဆႏၵက မူလတန္းကုိလြန္ေျမာက္ျခင္း။ ပထမငယ္တန္းကုိေရာက္ခ်င္ျခင္းဘဲ။ မနက္ျဖန္ေရာက္ရင္ ဒီေန႔ရဲ့ေသာကေတြေပ်ာက္မယ္ထင္ေနတာ မနက့္ျဖန္ေရာက္ျပန္ေတာ့--------

ဘယ္အရာမွာ အလကားသက္သက္မရပါဘူး။ အေစာပိုင္းကေတာ့ ဘေလာ့ေရးတာကို အထင္ေသးခဲ့မိတယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ္တို္င္လုပ္ၾကည့္မွ ခက္မွန္းသိတယ္။ ေရးဘို႔မေျပာနဲ႔ ေရးဘို႔တင္ဘို႔ကို ေမ့ေနတာ မနဲ႔ျပန္ဖြင့္ယူရတယ္။